O Jul med din glede

Familien klar for pinnekjøtt

I følgje tradisjonar skal jula feirast ilag med familie og personar ein er glad i, helst i familiære strøk med tradisjonell norsk julemat på menyen. For meg har det vore heima hos mor og far i Skeisleira, med eit lite unntak i 2004 då heile familien koste seg om bord på ei ferja mellom nokre spanske øyer i Atlanteren.

Pappa som Nisse for naboen

Det skulle bli unntak i år igjen. Det var ein hyggeleg overrasking og ein flott julepresang å bli flydd til Spania for og feira jula med familien i år og. Når mamma til og med lagde pinne kjøtt på julaftan var jula redda for meg og. Eg kan vell ikkje påstå at det blei det same som å feira heima, men det var godt å sjå kjente og kjære igjen.

Juletre og pressanger blei det og

No er eg trygt tilbake i Panama City kor eg skal feira nyttår.

GOD JUL! 

The Dudes V2.0

To av mine nye venar på vatnet.

Mange av de som følgjer med litt på bloggen min har fått med seg at eg prøvde å bli ein «Dude» for ei lita stund tilbake, med blanda hell. Eg skal sei dykk at eg ikkje har gitt opp. Nei, eg har no funnen nokre andre «Dudar» og herma etter. Denne gongen er det gjengen som brukar store fallskjerm liknande drakar som segl for og flytta brettet eg henger med. Og eg må sei at opplevinga er ganske så annleis. Ja det handlar fortsatt om surfing, og det er vell det einaste som er samanliknbart. Mens surfing stort sett handlar om individualistar er ein som kitesurfar nesten avhengig av nokre gode vennar som hjelper til på stranda, og det skapar igjen eit heilt anna miljø. Eit meir inkluderande miljø, og det likar eg. Det er nett som å spela på eit lag, og alle er meir enn villige til å hjelpa «rookiane». For å læra meg denne nye sporten og kulturen flytta eg sjølvsagt inn på eit reinspikka «kiteinternat». Her måtte eg sjølvsagt leva og bu ilag med «dudar» som ånda for sporten. Det var igjen tid for ei veka fylt med snakk om ver og vind.

Utsikt frå villaen

Etter 6 timar med buss på herlege motorvegar (les: grusvegar og elveleier) og 1 time i taxi fann eg endeleg fram til Kitehouse Costa Rica. Her blei eg godt mot tatt av den franske del eigaren, kite entusiasten og seinare instruktøren min Damien. Han innlosjerte meg i ein av villaane han eigde medan han sjølvsagt fortalte om kor hekta eg kom til å bli på denne fantastiske sporten. Villaen med nydeleg utsikt over kite stranda romma allereie 4 andre hyggelege entusiastar som eg kom godt overeins med alt frå starten. Eg følte med ein gong kor stor forskjellen på ein vanleg surfar og ein kitesurfar er. Det var meir vennlegheit og samhald. Etter nokre pils med mine nye sambuarar var det på tide med søvn før den store dagen som skulle setta tolmodigheten på prøve.

"boddydraging"

Første dag på kiteskulen starta sjølvsagt med teori. Det var mange reglar som skulle lærast, og mange farar som skulle unngåast. Kiting kunne vist vera ein farleg sport om ein ikkje følgde reglane. Etter 1 time var eg på stranda med ein kite i henda, ein kunne skjenna krafta i draken med ein gong, dette er ikkje noko leiketøy. Ein time på stranda var nok før det bar ut i vatnet utan brett i lag med Damien. Eit av dei viktigaste elementa ved kite surfing er «body dragging», å la dragen dra deg rundt på vatnet til diverse destinasjonar for å for eksempel finna igjen brettet eller komma seg i sikkerheit etter fall. Ikkje enkelt, men utruleg gøy å kjenna korleis det var å bli dratt rundt på havet av vinden. Siste del av dagens undervisning var nød redning på draken, ein spesiell måte ein kunne komma seg i land på ved å bruka draken som flåte. Eg må sei at dagen var lang og bestod av masse feiling men og følelsen av å meistra takka vera den utruleg flinke instruktøren eg fekk.

Nesten oppe for første gang

Andre dag var meir intens enn den første. Sjølv om eg ikkje følte det sjølv meinte Damien at eg var klar for brettet. Ut bar det, meg, brettet og draken. Etter fleire timar med prøving, feiling og harde fall kom eg meg endeleg opp, og sjølv om det bare varte i sekundar før eg såg draken treffa vatnet med eit smell, var det ein utruleg følelse. Ein mykje betre følelse enn når eg stod på det vanlege surfebrettet for første gong. Alle dei timane med trening betalte seg, eg hadde bare lyst til å fortsetta, læra meir, bli ein ekte «dude». Men så fort eg kom meg opp på brettet forsvann vinden. Og som gjennfødt «dude» var det bare å setta seg på stranda og diskutera ver og vind med dei andre «dudane».

Då var vi i gang.

Diverre kom ikkje vinden igjen denne dagen, ikkje før etter to dagar kunne ein skjenna brisen i nakken. Heldigvis var det nok av nye venar som samla seg på stranda for å drikka øl og brenna bål på ekte «dude» vis i vente perioden. Så det vart aldri trasig og venta sjølv om vi alle helst skulle ønska oss vind i «seglet».

Siste dag i kite paradiset kom vinden, og eg kunne reisa ut og øva meg på nye kunstar. Fleire timar med kiting og enda fleire timar der eg stressa med å kontrollera draken medan eg leita etter brettet gjekk fort. Og sjølv om eg føler eg klarer å kite treng eg nok mykje meir tid før eg verkeleg kan gå ut å kite åleine. Ikkje det at eg treng meir undervisning, men meir tid ilag med andre som kan sporten er nok ikkje dumt. På no verande tidspunkt er det lika spennande kvar gang eg let kiten dra meg av garde. Kor eg endar er heilt opp til ver og vind, det skal nokre timar til før eg kan sei til vinden: venstre takk.

 Hai, bungalow og nytt land

Sida det ikkje blei noko «Dude» av meg har eg no tatt meg frå Nicaragua til Costa Rica. Ein tur fylt med nye opplevingar, natur utan om det vanlige og mykje tilfeldighetar.

Første etappe gjekk frå San Juan Del Sur til Ometepe, ei «magisk» øy i Nicaraguasjøen. Øya som består av to vulkanar, den eine aktiv, er eit herleg lite paradis med mange myter og gåter. Den mest spennande av dei er om Oksehaien, ein av verdas mest aggressive hai, som skal leva rundt øya. Det er noko anna å bada i ein innsjø med store hai i kan eg sei deg, det gir heile opplevinga ein ny dimensjon. Bare tenk på det eit lite augneblikk, om du badar i havet har haien om lag 70 % av kloden å boltra seg på og den kan vera kvar som helst, men om du badar i ein innsjø med hai er den liksom rett rundt hjørnet. Eg syntes det er ganske spennande i grunnen.

På jakt etter Oksehai.

På øya trefte eg fleire klasse kamerater frå La Mariposa igjen. Etter alle kunstens reglar overtalte eg dei til å leiga motorsyklar får å utforska øya. Og eg kan sei at det ikkje skuffa. Øya som er ganske stor er og ein av Nicaraguas største turist attraksjonar, så store deler av øya er full av «gringoer». Det å kunne komma seg litt vekk frå hysteriet og utforska litt på eigen hand er utruleg godt. Vi fann blant anna vår eigen private strand midt i jungelen, og prøvde å dykka etter Oksehaien.

På tur rundt øya.

Planane etter Ometepe besøket var eigentleg å reisa tilbake til Granada, men tilfeldighetane ville ha det annleis. På øya møtte eg to britar som begge hadde planar om å ta ein 9 timer lang båt tur, om natta til San Carlos heilt sør øst i landet. Dette er ein by som på sett og vis grensar til Costa Rica men via elva San Juan. Eg bestemte meg for å slå følgje på turen, både for opplevinga sin del og for det eg følte det var på tide å komma seg til eit nytt land. Båten, ei gamal ferje, var delt inn i to. Oss «rike» turistar hadde ingen val, vi måtte sitta på «første klasse», medan dei mindre rike Nicane, måtte tilbringa den 9 timar lange overfarten under dekk. Eg veit ikkje kva fordelar det gav oss, for å sova var i alle fall umulig på den vetle fergja.

Balja klakka i land klokka 06.00 i San Carlos og vi blei sjølvsagt møtt av ein over ivrig, feminin guide som ville ta oss med til paradiset han dreiv. Ei gruppe frå båten var einige om å eta frukost i lag når vi kom i land og guiden følgde sjølvsagt etter. Som du sikkert alle reie har gissa «følgde» han oss rett inn i søsteras restaurant der han fekk god tid til å selje inn sitt vetle paradis til oss trøyte turistar, og vi kjøpte sjølvsagt heile opplegget. 1 time seinare satt vi i ein elvebåt på veg mot bungalower i ødemarka.

Bungalowene vi budde i.

Etter ei natt i bungalower, med meir mygg enn Hardangervidda ein fuktig sommarkveld, var vi alle lei. Sjølv om staden var nydeleg kan ein vell sei at staden ikkje hadde så masse å by på. Eit anna problem er at einaste måten å komma seg vekk frå staden på er ved hjelp av offentlig transport, elvebåten. Og ein kan i grunnen ikkje stola 100% på offentlig transport i Nicaragua. Klokka var nærmare 1700 når første båt kom forbi og heldigvis klarte vi å stoppa han og heldigvis var ikkje båten full. På veg ned elva fann vi ut at grensa til Costa Rica var stengt så vi var nøyd til å bli i San Carlos til dagen etter.

Tidlig om morgonen står vi opp for å kryssa grensa til Costa Rica, vi ynskjer å vera tideleg ute så vi er sikker på at vi kan komma oss av garde. Eg må sei at eg var litt spent på korleis dette skulle gå. Stemninga mellom Costa Rica og Nicaragua er ikkje heilt på topp og å kryssa grensa i ein meir eller mindre open båt er for meg ein ganske sprø oppleving. Til tross for spenninga gjekk overgangen utan nokre problem. Eg må likevel sei at det er den kulaste måten eg har kryssa ei grensa på.   

Den beste måten å kryssa landegrenser på.

Om nokon lurer er eg no på vest kysten av Costa Rica og lærer å kitesurfe. Skal prøve å skrive og å legge inn bilder om det snarast. I mellom tida for du kosa deg i kalde nord.

Dude

Etter fira dagar i San Juan Del Sur forstår eg at været er ein viktig faktor for folk. Spesielt for «The Dudes». Den vesle bygda er fylt med «dudes» som er ute etter den perfekte bølgja. Planlegging er utruleg viktig for «dudane» som er meir opptatt av vær enn nokon eg har møtt før. Mens heima er vær og vind eit samtale emne for at det ikkje skal bli stille er det her meir eit verktøy for å ha det gøy. Når er det flo? Når er det fjæra? Kva veg blås det? Og er dei heldige kan dei snakka om den tropiske stormen 3 mil unna som skubbar ei massiv bølgje mot den vetle bygda heilt sør vest i Nicaragua.

På veg til første surfetime. Stilig vakt?

Stilig som eg er må eg sjølvsagt prøva å bli ein «Dude» og bestilte meg surfetimar hos ein av dei lokale «Dudane». Eg og nokre meir erfarne «dudar» frå Australia blei henta på hostelet vi bur på og kjørte av garde til ei strand heilt på grensa til Costa Rica ca. 1 time frå San Juan Del Sur. På veg ned mot stranda fann vi ut at staden var berykta for ran og kapringar. Vi fekk heldigvis med oss ein leigesoldat med pumpehagla, veit ikkje om eg følte meg tryggare av den grunn men han såg i alle fall stilig ut.

The Dudes

Vell framme på stranda starta surfe treninga, 10 min med tøying, 10 min med tørrtrening og så bar det rett ut i bølgjene. Surfe instruktøren var utruleg flink og etter vell ein halvtime tok eg mi første bølgje. Den følelsen er faktisk utruleg, sjølv om eg ikkje klarte å reisa meg opp. Sommarfuglane flaksa rundt i magen som aldri før, heilt fantastisk. Etter nokre timar med prøving og feiling klarte eg endeleg og reisa meg. Sjølv om det bare varte i nokre sekunder var det ein ubeskriveleg følelese av meistring. Eg var ein av «dudane».

Dagen etter var eg definitivt ikkje ein av «dudane», og surfa tar på kan eg fortelja deg. Men eg føler eg fortente ein dag vell plassert i ei hengjekøye.  Musklane fekk kvilt seg, medan dei meir erfarne australske «dudane» diskuterte vær, vind og kva for ei strand som ville vera «massive» neste dag. Som ny født «dude» blei eg sjølvsagt invitert med. Brett blei leigd, og av gåre mot ei ny bølgje bar det.

På veg ut i bølgjene for første gong.

Sjølv om eg no er akseptert som «dude» vil det ikkje sei at eg trur eg kan surfa, nei langt ifrå. Difor bestilte eg sjølvsagt surfetime denne gongen og. Same pris men ny instruktør. Denne gongen blei eg meir eller mindre sendt ut aleine, instruktøren brukte kanskje fem minutt på å gjøra meg klar før han heiv seg inn i bølgjene og koste ræven av seg. For å sei det sånn, eg var ikkje bli der eg satt for andre gang på eit brett og rei dønningane. Men på merkeleg vis var det som eit push i riktig retning. Fas bestemt på at dette skulle eg klara køyrde eg på. Bølgje etter bølgje blei fanga. Eg og dei erfarne «dudane» surfa til sola sank ned i havet som ei raud kule av flammer. Herleg følelese som ein ikkje kan beskriva men må oppleva.

Ein av "dudane", Neil, tar ei bølgje.

Ein av kjempe bølgjene siste dagen sett bak ifrå.

Dag tre med surfing var på ei strand ein bare kunne nå med båt. Som alltid bestemte vi oss om å dra der etter fleire timer med vær diskusjon. Det var plassen ein kvar surfar drøymar om. Massive bølgjer med «barrels» og greier. Stilig som eg tidligare har nemnt at eg er hoppa eg uti etter dei andre og padla mot bølgjene. Sjølvsagt sikta eg mot bølgjene som var nærare stranda, dei virka i det minste mindre.

Sjølv om dei var mindre var dei sjølvsagt ikkje små nok. Eg padla i veg og fanga mi første bølgje, eit lite augeblikk følte eg ei blanding av adrenalin, glede og meistring, så var det slutt. Brettet køyrer seg ned i bølgja og eg blir kasta framover samstundes som monster bølgja bretter seg rundt meg. Eg blir dratt i all retningar. Eit lite augeblikk er eg faktisk skikkelig redd, men etter ei stund blir eg heldigvis vaska i land. Bølgjene var ikkje bare litt for store dei var minst tre gangar for store. Etter å ha fått pusten igjen forstod eg at det ikkje var over, ja eg var kommen til land, men turen heim skulle gjøras ved hjelp av båten som låg midt havs. Ti minutt seinare sett eg i gang med padlinga ut mot båten. Bølgje for bølgje blei passert med frykt og flaks. Etter vell ein halv time kom eg til båten. Skipperen lo høgt mens han hjelpte meg om bord. «Rookie», han ropte og peikte, men med eit vennleg smil i auga. Eg må vell innsjå at eg har ein lang veg å gå før eg er ein «Dude»

Granada

Eit av dei finare strøka i Granada med den store katedralen i bakgrunnen

7 herlege dagar i den tidligare koloni byen Granada er no over. Byen som var den siste som falt under revolusjonen er rik på både kultur og historie. Den skal ha vore den første «Europeiske» byen i Amerika og vart grunnlagt i 1524 av Francisco Hernández de Córdoba som og gav Nicaragua sin eigen mynteining, Córdoba. Ein kan fort sjå den spanske innflytelsen på byen, vakre hus og store katedralar pregar by bildet. Granada er og ein av dei rikaste byane i Nicaragua og det er mange «kvite» som bur. Dette merkast og på prisane. Sjølv om 13 dollar for ei seng på eit ganske flott hotell høyres billig ut er det faktisk ikkje det, vanleg pris her i Nicaragua er vell halvparten av det.

Markedet i Granada

 Når det er sagt kan eg fortelja at denne veka i Granada ikkje har vore den mest action fylte på reisa så langt. Her har det vore meir enn nok tid til å slappa av og la den nylig lærte spansk kunnskapen få rot feste. Dette har vore ganske så enkelt ved basseng kanten, i hengekøya eller på ein liten by vandring. Einaste sprellet har vert ein liten konsert på baren «Imagine» som sjølvsagt ligg i «Abbey Road». Heldigvis var det ikkje eit dårleg tribute band som stod på scenen, men ei blanding av Østerriske og Nicaraguanske musikarar som spelte ei blanding av Jazz og Reggie. Overraskande bra for å vera heilt ærleg.

Hagen på hotellet mitt :

No bærer turen mot kysten og nokre dagar på stranda og forhåpentlegvis nokre surfe timar.

Pasar un buen rato, siempre y cuando

Heim lengsel

Eg er på randen av å knekka saman. Det er heilt forferdeleg. Eg veit ikkje kva eg skal gjøra. Eg har leita men har ikkje funnen ein erstatning. Er det no begeret er fullt?

Eg sveitar, har mareritt, og dei er verre en nokon gong. Kva skal eg gjøra når fleire «stykkar» kjem flygande mot meg i mørket, og rett før dei når meg vaknar eg. Det er ikkje sunt, det veit eg. Begeret renn over.

Kva kan eg gjøra når lengselen blir for stor? Skal eg la ein rund frossen klump frå stabburet knekka meg? Ja, Grandiosa eg saknar deg , eg må ha deg, eg kan ikkje leva utan!

Ein trist men spennande dag

Rektor Behrmannn

Etter 4 veker på spanskskule skal eg endeleg ta litt ferie. For første gang sida eg kom til Nicaragua er eg på eigenhand. Det er litt trist å forlata ein så herleg plass.

4veker med utruleg flott service frå dei herlege arbeidarane. 4 veker med harde spansktimer frå dei strenge og dyktige lærarane her. 4 veker med utflukter til utrulege stader i lag med rektor Behrmann. 4 veker med herlege diskusjonar over eit par (for mange) øl med mine medstudenter. Eg kommer til å sakna desse 4 vekene.

Men eventyret er heldigvis ikkje over. No bærer det til Granada og til «storbylivet» i nokre dagar så får eg sjå kvar lukka bringar meg. 

Boksing, bikini og tango.

La Mariposa har utflukter frå hotellet fleire gongar i veka, laurdagane litt meir omfattande. Denne helga bar turen til Leon, ein av dei større byane i Nicaragua. Byen er slåande vakker med sin gamle kolonistil og har blant anna sentral Amerikas største katedral som etter rykte skal ha blitt bygd ved ein feil. Det er og den største student staden i landet, og det fører igjen til eit yrande uteliv. Eg og 3 andre studentar ved La Mariposa syntes dette var god nok grunn til å bli igjen i den tidlegare hovudstaden.

Utsikt frå toppen av katedralen

Etter at resten av gruppa reiste tilbake til skulen fant vi eit herleg lite hostel med namnet Tortuga Booluga, den late skilpadda. Eigaren, ein tidlegare amerikansk baseball proff, var meir enn villig til og fortelja oss om Leon og kvar dei gode plassane å få seg ein øl var. Kvelden skulle bli ganske bra sida dei «innfødde» elskar boksing og alle barane kom til å visa ein stor kamp mellom ein mexicanar og ein kar frå Filippinene. Til og med karaoke barane viste boksing. Filippinaren vann og eg tapte 20 kr. på eit veddemål med nokre lokale karar i baren vi satt på. Etter kampen var det full fest og eg, lur som eg er, smakte på 18 år gammal rom, som faktisk var herleg. Kvelden blei avslutta sovande oppå eit bor på hostelet klokka 5 om morgonen.

Meg godt plasert utenfor ei lokal sjappe 

Søndag morgon vakna eg av at min franske venn, Erve, hoppa i senga mi klokka åtte. Det var på tide og reisa på stranda. Fortsatt godt påverka av den 18 år gamle rommen, kapra vi ein buss og satt kursen mot havet. Herlege bølgjer og vakre kvinner i bikini så langt auge kunne sjå møtte oss på den herleg stranda 30 minutt frå Leon. Ein liten bar blei vår base dei neste timane, god «dagen der på» hamburgar, smothie og eit bad var alt som skulle til for at dagen skulle vere perfekt.

Herleg strand utenfor Leon

Vell tilbake på skulen har eg no hatt den mest spesielle spansk timen så langt. 2 timer med tango. Kanon artig men utruleg vanskelig. Rektoren, Behrmann, lærte oss å riste på rumpa. Trenger nok eit par tusen timer med trening før eg kan ta det ut på dansegolvet og i mitt tilfelle er vell det kanskje aldri. 

Djevelens munn

Nicaragua er heim til eit stort nummer vulkanar. Bare rundt skulen eg går på er det mellom 6 og 7, fleire av dei er aktive. Ein av dei største er Vulkan Masaya, den har tre krater, eit er aktivt og blir kalla Djevelens munn. Rundt vulkanen er det eit yrande dyreliv blant anna fleire stor flaggermus grotter, ei av dei 400 meter lang. Ein herleg plass å bruka ein sein ettermiddag på.

På kanten eller leppen til djevelens munn.

Solnedgang ove Vulkanen

Flaggermuser på veg ut av hulen, vi prøver å gå inn.

Running, drinking and democracy

I helga har det vore presidentval i Nicaragua, det var ikkje store overraskinga at Sandanisten Daniel Ortega vann. Heile 66% av folket stemde på den nyvalte Sandinsten som og stod i fronten under revolusjonen på slutten av 80 talet. Etter å ha snakka med både godt utdanna innfødde, den vanlege mannen i gata, velståande immigrantar og utanlandske reporterar er eg fortsatt usikker på mitt eige synspunkt på valet. Det verkar som om alle er korrupte og alle er ueinige om korleis landet skal styrast. Sandinistane er etter det eg forstår det einaste politiske partiet med eit parti program, og i mine auge tyder kanskje det på at folket har valt riktig mann, til tross for kva store deler av den utanlandske pressen meiner.

For å oppleva valet på nært hald reiste eg ilag med nokre nye vener til hovudstaden Managua for å sjå korleis ein ekte «Nico» feirar ein nyvalt president. Etter 1.5 time i ein herleg microbuss som garantert er bygd for store nordmenn kom vi til Managua og The Backpakkers Inn. Eit deileg svømmebasseng, ein hamburgar og nokre øl var alt som skulle til for å sløkka lyset denne kvelden, dessutan måtte vi vera opplagte, ein og ein halv time med springing skulle gjennomførast dagen etter.

Herleg motto for ei mosjonsgruppe

Klokka halv tre valdagen sitter vi i ein taxi på veg inn i Nicaraguas svar på Beverly Hills, hus i milliard klassen poppar opp på begge sider av vegen. Nye SUVer, nydeleg stelte hagar og vakter med maskin pistoler som passer på murer som får den Kinesiske mur til å verka liten prega gatebildet. Kontrastane er enorme til resten av Nicaragua. Vi stoppar utanfor eit av husa, ved porten henger ein stor banner, «A drinking club with a running problem». I hagen venter ei blanding av velståande Nicuraguanere og vestlige immigrantar. «Pussy Hash House Harriers» er namnet på drikke klubben som er ein del av ein stor organisasjon som har grupper over heile verda. Stort sett alle store byer har ei gruppe som i hovudsak er for utlendingar som jobbar i dei forskjellige landa. Vi er tre «jomfruer», alle frå same spanskskule. Vi blir introdusert til gruppa før vi går over reglene og starter å springe. Arrangøren av «Hashet» springer 10 minutt før oss andre og merker løypa med eit kvit pulver. Ingen av dei andre deltakarane veit kvar løypa går, men den endar alltid opp på utgangspunktet.

Pussy Hash House Harriers

Overraska over meg sjølv henger eg faktisk med hovudgruppa store deler av løpet, men må til slutt gi etter og går dei siste kilometrane tilbake til den herskapelige heimen. Sliten og sveit får eg levert ein iskald øl mens dei erfarne hasherane sett i gang med sine ritualer. Vi samlast i ein sirkel, syng ein song før nokre utvalte må styrta ein pils. Plutseleg er det vår tur. Jomfruane skal innviast i klubben. Vi får tre spørsmål, kven er vi, kvar er vi frå og kven introduserte oss til Hashet. Etter å ha svart på dei utruleg vanskelege spørsmåla må vi underhalda dei erfarne deltakarane. Etter å ha utførd nokre akrobatiske stunt må vi sjølvsagt tømma ein halv liter. Viking som eg er, tømmer glaset nesten dobbelt så fort som mine amerikanske venar, applausen stå i taket. Vi er no offisielle medlemmer av Pussy Hash House Harriers og kan no delta på løp over heile verda. Kvelden avsluttas når det for første gong i gruppas i historie går tomt for drikkevarer. Dei kunne rett og slett ikkje holda følgje med ein ekte nordmann.

Herleg stemning i Managua etter valet

Kvelden er fortsatt ung, og valet i Nicaragua er nett avslutta. Vi sit på hotellet og ser at folkemassane straumar til i gatene utanfor hotellet. Sjølv om vi er usikre på om det vil bli demonstasjon eller fest følgjer vi dei innfødde ut i gatene. Valresultatet er ikkje klart enda, men alt tyder på at det er sandanistane som går sigrande ut av val lokalane. Og godt er det, så og sei alle som samlast i «down town» Managua er supporterar av partiet. Dei fleste av dei med flagg, og t-skjorter som viser kva for eit politisk parti dei støttar. Folk syng og dansar gjennom gatene. Alt som kan klatrast på bli klatra, alle som kan klemmast på bli klemt, det er ville tilstander. Det er folkefest.

Etter kvart som val resultata tikker inn blir folkemengda bare større og større. Høgtalarar på størrelse med hus blir rulla ut i gatene, dansen blir meir og meir intensiv og folkefesten blir større og større. Etter fleire forsøk på å finna ut kor stor festen er må eg gje opp. Det er ikkje moglig å finna ein ende på folkemengda. Eg blir reven med i dansen, folk klemmer meg, dansar med meg. Det er ville tilstandar.       

Etter 6 timer med fest måtte eg gi etter for søvn mangelen. Klokka er 3, og vi ruslar gjennom folkemengda tilbake til hotellet sjølv om det ikkje er teikn til at festen er ferdig. Det er den ikkje heller. Når vi reiser frå Managua 12 timer seinare er gatene fortsatt fulle av folk. Folkefesten vil ingen ende ta.

Back to school

Etter ei lang veke på skule benken er helga endeleg her. Det er ikkje enkelt å studera nytt språk når skulerutinane gjekk i vasken for 10 år sia. Kan du hugsa korleis det var å sitta fleire timar å bøya verb? «Kjempekjekt». Det er ikkje noko enklare sjølv om klasserommet er i ein eksotisk hage der sola alltid skinner. Heldigvis er det nok av aktivtetar å ta seg til utan om skule arbeidet, og det er alltid nokon som er klar til å snakka litt engelsk når spansken blir for slitsam.

Biblioteket på Panama School

La Mariposa, skulen eg går på, støttar fleire lokale «goder». Blant anna ein barneskule i området her, Panama School. Skulen, som er eit lite bygg, med 2 klasserom, eit kjøkken og eit lite bibliotek, husar minst 100 elevar mellom 8 og 13 år. Skulen er gratis, men det er ikkje obligatorisk å gå på skule her i Nicaragua. Før La Mariposa begynte å støtta skulen gjekk ikkje meir enn 60% av barna i området på skulen, no er nesten 100% av alle barna på skulen kvar dag. La Mariposa synar for at det kvar dag er mat til ungane, og at på til har dei bygd eit toalett som barna kan bruka.

Toalettet på skulen, døra som mangler er brukt som ved for å laga mat.

Det er utruleg kor mye inspirasjon du kan få frå ein klasse med lære villige born. Dei er verkeleg glad for å kunna gå på skule.

Områda rundt La Mariposa er heilt utrulege, det er omtrent som å spasera rundt i ein botanisk hage. Etter ein 4 timar lang spasertur rundt i området her har ein sannsynlegvis smakt på meir frukt enn dei førar i disken på Meny, og dyrehagen i Kristiansand er plutseleg ikkje så spennande likevel.

ferske kokosnøtter og drage frukt er ikkje verst som lunsj. alt plukket rett fra trea på vegen.

dragefrukt

herr Nelson og co. 

jungelsti

utsiktspost til ein av dei mange flotte innsjøane i Nicaragua, i bakgrunnen vulkanen Masaya?

rektoren på la Mariposa visar oss rundt i hagen til naboen 

ein ny venn eg fant utanfor døren min.

Naturlege omgivelser rundt skulen

Nye venner

Kva gjer du når ein ny kar kommer inn i ditt miljø? Sit du på din vante plass medan du tittar mistenksamt over avisa? Tankane om vedkommande er mange og du gjer deg opp ei meining om personen før du i det heile har utveksla eit ord med han. Eg trur mange i Noreg er sånn. Litt redd for noko nytt. Litt redd for at nye personar er skadelige. Dei kan jo strengt tatt bita deg. Du får då Rabbies og dør ein smertefull død. Eg kan fortella at det er ikkje sånn det er. Den store majoriteten av folk er både vennlege og dei berer stort sett ikkje smitte.

"spisesalen"

Eg har no vert to døgn i Nicaragua, og har innlosjert meg sjølv på eit lite hotell oppe i fjella. Her skal eg gå på spansk skule i ein månad. Eg hadde ordna meg med henting på flyplassen på forhand men var litt uroleg for at dette ikkje skulle gå som planlagt. Vi nordmenn kan jo dette med å uroa oss. Til min store forundring stod det ein kar og venta på meg på utsida av den vetle flyplassen. Han smilte bredt, og peikte på meg og skiltet han heldt i nevane sine medan han nikka. Eg nikka tilbake. Det tok ikkje lange tida før vi satt i bilen hans. Ein gamal kvit Mitsubishi L300 med eit ti talls sommarfuglar malt rundt om. La Mariposa som skulen og hotellet eg skal vera på betyr nettopp sommarfugl. Vi suser igjennom kaoset som trafikken i Managua er. Kva for ei sida av vegen ein kjører på verkar som om det er det same. Alt ein treng å gjera er å tuta mest mogleg med fløyta, då kjem ein seg fram. På vegen prøver eg å kommunisera litt med sjåføren, men det er ikkje enkelt. Det einaste eg klarer å bli einige med han om er at farts dumpane i Managua er harde. Veldig harde. Etter rundt ein halvtime med køyring stopper sjåføren. «My home» stutrar han fram på gebrokkent engelsk før han roper ut av vindauget. Ut av hust kommer ei lita, men vakker kvinne med ei jenta på armen. Det er kona og jenta til sjåføren, og eg må sjølvsagt helsa på. Ikkje trur dei eg har rabbies og dei er heilt sikker på at eg er ein ok kar, sjølv om dei ikkje veit noko ting om meg. Ganske så herleg spør du meg.

Utsikt frå terrasen

Vell framme på La Mariposa blir eg servert lunsj, medan eg blir kjent med nokre av dei andre gjestane. For augeblikket bur det ca. 10 personar her. Dei fleste av dei frå USA, men nokre er og frå England. Skulen er lagt opp med felles «matsal» ute. Det er tre store bord her, og du blir tvungen til å sosialisera deg med dei andre. Alle reie etter 10 minutt er vi ute på «idrettsplassen» i landsbyen, eit stort jorde med litt gras her og der, og kastar Frisbee. Her spiller ungar både fotball og baseball, men mange stoppar opp for å se på oss. Etter ei lita stund er rundt 10 ungar med oss. Vi kastar Frisbee med ungane (som heilt sikkert ikkje trur eg er nokre smitte berar) til det byrjar å regne. Himmelen opnar seg og vi spring tilbake til hotellet.

Det er heilt utruleg kor enkelt desse første dagane har gått. Eg kan sei til alle som lurer at eg storkoser meg her i Nicaragua. Det er fantastisk kor enkelt alt går. No gler eg meg bare til å byrja å læra spansk.

 ¡Hasta luego!

Farvell, fagre, vakre Norge

Du trudde du var kvitt meg no? HA! Då må du tru om igjen. No har eg oppretta reiseblogg, med det eine formålet å spamma ned e-post kontoen, facebook kontoen og alle andre virtuelle kontoar du måtte ha. Eg skal passa på at du får med deg kvart einaste lite feiltrinn eg tar. Eg skal passa på at du sit på første rad når eg ligg matforgifta over do skåla, når ein heil apekatt familie finn ut at det er lurt å sloss med ein barsk, modig og utruleg muskuløs Viking frå Noreg eller når høvding O`Store Røykringer finn ut at det er ein god idé å koka suppa på knokane mine. Om du vill eller ei, du skal nok få det med deg.