O Jul med din glede

Familien klar for pinnekjøtt

I følgje tradisjonar skal jula feirast ilag med familie og personar ein er glad i, helst i familiære strøk med tradisjonell norsk julemat på menyen. For meg har det vore heima hos mor og far i Skeisleira, med eit lite unntak i 2004 då heile familien koste seg om bord på ei ferja mellom nokre spanske øyer i Atlanteren.

Pappa som Nisse for naboen

Det skulle bli unntak i år igjen. Det var ein hyggeleg overrasking og ein flott julepresang å bli flydd til Spania for og feira jula med familien i år og. Når mamma til og med lagde pinne kjøtt på julaftan var jula redda for meg og. Eg kan vell ikkje påstå at det blei det same som å feira heima, men det var godt å sjå kjente og kjære igjen.

Juletre og pressanger blei det og

No er eg trygt tilbake i Panama City kor eg skal feira nyttår.

GOD JUL! 

The Dudes V2.0

To av mine nye venar på vatnet.

Mange av de som følgjer med litt på bloggen min har fått med seg at eg prøvde å bli ein «Dude» for ei lita stund tilbake, med blanda hell. Eg skal sei dykk at eg ikkje har gitt opp. Nei, eg har no funnen nokre andre «Dudar» og herma etter. Denne gongen er det gjengen som brukar store fallskjerm liknande drakar som segl for og flytta brettet eg henger med. Og eg må sei at opplevinga er ganske så annleis. Ja det handlar fortsatt om surfing, og det er vell det einaste som er samanliknbart. Mens surfing stort sett handlar om individualistar er ein som kitesurfar nesten avhengig av nokre gode vennar som hjelper til på stranda, og det skapar igjen eit heilt anna miljø. Eit meir inkluderande miljø, og det likar eg. Det er nett som å spela på eit lag, og alle er meir enn villige til å hjelpa «rookiane». For å læra meg denne nye sporten og kulturen flytta eg sjølvsagt inn på eit reinspikka «kiteinternat». Her måtte eg sjølvsagt leva og bu ilag med «dudar» som ånda for sporten. Det var igjen tid for ei veka fylt med snakk om ver og vind.

Utsikt frå villaen

Etter 6 timar med buss på herlege motorvegar (les: grusvegar og elveleier) og 1 time i taxi fann eg endeleg fram til Kitehouse Costa Rica. Her blei eg godt mot tatt av den franske del eigaren, kite entusiasten og seinare instruktøren min Damien. Han innlosjerte meg i ein av villaane han eigde medan han sjølvsagt fortalte om kor hekta eg kom til å bli på denne fantastiske sporten. Villaen med nydeleg utsikt over kite stranda romma allereie 4 andre hyggelege entusiastar som eg kom godt overeins med alt frå starten. Eg følte med ein gong kor stor forskjellen på ein vanleg surfar og ein kitesurfar er. Det var meir vennlegheit og samhald. Etter nokre pils med mine nye sambuarar var det på tide med søvn før den store dagen som skulle setta tolmodigheten på prøve.

"boddydraging"

Første dag på kiteskulen starta sjølvsagt med teori. Det var mange reglar som skulle lærast, og mange farar som skulle unngåast. Kiting kunne vist vera ein farleg sport om ein ikkje følgde reglane. Etter 1 time var eg på stranda med ein kite i henda, ein kunne skjenna krafta i draken med ein gong, dette er ikkje noko leiketøy. Ein time på stranda var nok før det bar ut i vatnet utan brett i lag med Damien. Eit av dei viktigaste elementa ved kite surfing er «body dragging», å la dragen dra deg rundt på vatnet til diverse destinasjonar for å for eksempel finna igjen brettet eller komma seg i sikkerheit etter fall. Ikkje enkelt, men utruleg gøy å kjenna korleis det var å bli dratt rundt på havet av vinden. Siste del av dagens undervisning var nød redning på draken, ein spesiell måte ein kunne komma seg i land på ved å bruka draken som flåte. Eg må sei at dagen var lang og bestod av masse feiling men og følelsen av å meistra takka vera den utruleg flinke instruktøren eg fekk.

Nesten oppe for første gang

Andre dag var meir intens enn den første. Sjølv om eg ikkje følte det sjølv meinte Damien at eg var klar for brettet. Ut bar det, meg, brettet og draken. Etter fleire timar med prøving, feiling og harde fall kom eg meg endeleg opp, og sjølv om det bare varte i sekundar før eg såg draken treffa vatnet med eit smell, var det ein utruleg følelse. Ein mykje betre følelse enn når eg stod på det vanlege surfebrettet for første gong. Alle dei timane med trening betalte seg, eg hadde bare lyst til å fortsetta, læra meir, bli ein ekte «dude». Men så fort eg kom meg opp på brettet forsvann vinden. Og som gjennfødt «dude» var det bare å setta seg på stranda og diskutera ver og vind med dei andre «dudane».

Då var vi i gang.

Diverre kom ikkje vinden igjen denne dagen, ikkje før etter to dagar kunne ein skjenna brisen i nakken. Heldigvis var det nok av nye venar som samla seg på stranda for å drikka øl og brenna bål på ekte «dude» vis i vente perioden. Så det vart aldri trasig og venta sjølv om vi alle helst skulle ønska oss vind i «seglet».

Siste dag i kite paradiset kom vinden, og eg kunne reisa ut og øva meg på nye kunstar. Fleire timar med kiting og enda fleire timar der eg stressa med å kontrollera draken medan eg leita etter brettet gjekk fort. Og sjølv om eg føler eg klarer å kite treng eg nok mykje meir tid før eg verkeleg kan gå ut å kite åleine. Ikkje det at eg treng meir undervisning, men meir tid ilag med andre som kan sporten er nok ikkje dumt. På no verande tidspunkt er det lika spennande kvar gang eg let kiten dra meg av garde. Kor eg endar er heilt opp til ver og vind, det skal nokre timar til før eg kan sei til vinden: venstre takk.

 Hai, bungalow og nytt land

Sida det ikkje blei noko «Dude» av meg har eg no tatt meg frå Nicaragua til Costa Rica. Ein tur fylt med nye opplevingar, natur utan om det vanlige og mykje tilfeldighetar.

Første etappe gjekk frå San Juan Del Sur til Ometepe, ei «magisk» øy i Nicaraguasjøen. Øya som består av to vulkanar, den eine aktiv, er eit herleg lite paradis med mange myter og gåter. Den mest spennande av dei er om Oksehaien, ein av verdas mest aggressive hai, som skal leva rundt øya. Det er noko anna å bada i ein innsjø med store hai i kan eg sei deg, det gir heile opplevinga ein ny dimensjon. Bare tenk på det eit lite augneblikk, om du badar i havet har haien om lag 70 % av kloden å boltra seg på og den kan vera kvar som helst, men om du badar i ein innsjø med hai er den liksom rett rundt hjørnet. Eg syntes det er ganske spennande i grunnen.

På jakt etter Oksehai.

På øya trefte eg fleire klasse kamerater frå La Mariposa igjen. Etter alle kunstens reglar overtalte eg dei til å leiga motorsyklar får å utforska øya. Og eg kan sei at det ikkje skuffa. Øya som er ganske stor er og ein av Nicaraguas største turist attraksjonar, så store deler av øya er full av «gringoer». Det å kunne komma seg litt vekk frå hysteriet og utforska litt på eigen hand er utruleg godt. Vi fann blant anna vår eigen private strand midt i jungelen, og prøvde å dykka etter Oksehaien.

På tur rundt øya.

Planane etter Ometepe besøket var eigentleg å reisa tilbake til Granada, men tilfeldighetane ville ha det annleis. På øya møtte eg to britar som begge hadde planar om å ta ein 9 timer lang båt tur, om natta til San Carlos heilt sør øst i landet. Dette er ein by som på sett og vis grensar til Costa Rica men via elva San Juan. Eg bestemte meg for å slå følgje på turen, både for opplevinga sin del og for det eg følte det var på tide å komma seg til eit nytt land. Båten, ei gamal ferje, var delt inn i to. Oss «rike» turistar hadde ingen val, vi måtte sitta på «første klasse», medan dei mindre rike Nicane, måtte tilbringa den 9 timar lange overfarten under dekk. Eg veit ikkje kva fordelar det gav oss, for å sova var i alle fall umulig på den vetle fergja.

Balja klakka i land klokka 06.00 i San Carlos og vi blei sjølvsagt møtt av ein over ivrig, feminin guide som ville ta oss med til paradiset han dreiv. Ei gruppe frå båten var einige om å eta frukost i lag når vi kom i land og guiden følgde sjølvsagt etter. Som du sikkert alle reie har gissa «følgde» han oss rett inn i søsteras restaurant der han fekk god tid til å selje inn sitt vetle paradis til oss trøyte turistar, og vi kjøpte sjølvsagt heile opplegget. 1 time seinare satt vi i ein elvebåt på veg mot bungalower i ødemarka.

Bungalowene vi budde i.

Etter ei natt i bungalower, med meir mygg enn Hardangervidda ein fuktig sommarkveld, var vi alle lei. Sjølv om staden var nydeleg kan ein vell sei at staden ikkje hadde så masse å by på. Eit anna problem er at einaste måten å komma seg vekk frå staden på er ved hjelp av offentlig transport, elvebåten. Og ein kan i grunnen ikkje stola 100% på offentlig transport i Nicaragua. Klokka var nærmare 1700 når første båt kom forbi og heldigvis klarte vi å stoppa han og heldigvis var ikkje båten full. På veg ned elva fann vi ut at grensa til Costa Rica var stengt så vi var nøyd til å bli i San Carlos til dagen etter.

Tidlig om morgonen står vi opp for å kryssa grensa til Costa Rica, vi ynskjer å vera tideleg ute så vi er sikker på at vi kan komma oss av garde. Eg må sei at eg var litt spent på korleis dette skulle gå. Stemninga mellom Costa Rica og Nicaragua er ikkje heilt på topp og å kryssa grensa i ein meir eller mindre open båt er for meg ein ganske sprø oppleving. Til tross for spenninga gjekk overgangen utan nokre problem. Eg må likevel sei at det er den kulaste måten eg har kryssa ei grensa på.   

Den beste måten å kryssa landegrenser på.

Om nokon lurer er eg no på vest kysten av Costa Rica og lærer å kitesurfe. Skal prøve å skrive og å legge inn bilder om det snarast. I mellom tida for du kosa deg i kalde nord.

Dude

Etter fira dagar i San Juan Del Sur forstår eg at været er ein viktig faktor for folk. Spesielt for «The Dudes». Den vesle bygda er fylt med «dudes» som er ute etter den perfekte bølgja. Planlegging er utruleg viktig for «dudane» som er meir opptatt av vær enn nokon eg har møtt før. Mens heima er vær og vind eit samtale emne for at det ikkje skal bli stille er det her meir eit verktøy for å ha det gøy. Når er det flo? Når er det fjæra? Kva veg blås det? Og er dei heldige kan dei snakka om den tropiske stormen 3 mil unna som skubbar ei massiv bølgje mot den vetle bygda heilt sør vest i Nicaragua.

På veg til første surfetime. Stilig vakt?

Stilig som eg er må eg sjølvsagt prøva å bli ein «Dude» og bestilte meg surfetimar hos ein av dei lokale «Dudane». Eg og nokre meir erfarne «dudar» frå Australia blei henta på hostelet vi bur på og kjørte av garde til ei strand heilt på grensa til Costa Rica ca. 1 time frå San Juan Del Sur. På veg ned mot stranda fann vi ut at staden var berykta for ran og kapringar. Vi fekk heldigvis med oss ein leigesoldat med pumpehagla, veit ikkje om eg følte meg tryggare av den grunn men han såg i alle fall stilig ut.

The Dudes

Vell framme på stranda starta surfe treninga, 10 min med tøying, 10 min med tørrtrening og så bar det rett ut i bølgjene. Surfe instruktøren var utruleg flink og etter vell ein halvtime tok eg mi første bølgje. Den følelsen er faktisk utruleg, sjølv om eg ikkje klarte å reisa meg opp. Sommarfuglane flaksa rundt i magen som aldri før, heilt fantastisk. Etter nokre timar med prøving og feiling klarte eg endeleg og reisa meg. Sjølv om det bare varte i nokre sekunder var det ein ubeskriveleg følelese av meistring. Eg var ein av «dudane».

Dagen etter var eg definitivt ikkje ein av «dudane», og surfa tar på kan eg fortelja deg. Men eg føler eg fortente ein dag vell plassert i ei hengjekøye.  Musklane fekk kvilt seg, medan dei meir erfarne australske «dudane» diskuterte vær, vind og kva for ei strand som ville vera «massive» neste dag. Som ny født «dude» blei eg sjølvsagt invitert med. Brett blei leigd, og av gåre mot ei ny bølgje bar det.

På veg ut i bølgjene for første gong.

Sjølv om eg no er akseptert som «dude» vil det ikkje sei at eg trur eg kan surfa, nei langt ifrå. Difor bestilte eg sjølvsagt surfetime denne gongen og. Same pris men ny instruktør. Denne gongen blei eg meir eller mindre sendt ut aleine, instruktøren brukte kanskje fem minutt på å gjøra meg klar før han heiv seg inn i bølgjene og koste ræven av seg. For å sei det sånn, eg var ikkje bli der eg satt for andre gang på eit brett og rei dønningane. Men på merkeleg vis var det som eit push i riktig retning. Fas bestemt på at dette skulle eg klara køyrde eg på. Bølgje etter bølgje blei fanga. Eg og dei erfarne «dudane» surfa til sola sank ned i havet som ei raud kule av flammer. Herleg følelese som ein ikkje kan beskriva men må oppleva.

Ein av "dudane", Neil, tar ei bølgje.

Ein av kjempe bølgjene siste dagen sett bak ifrå.

Dag tre med surfing var på ei strand ein bare kunne nå med båt. Som alltid bestemte vi oss om å dra der etter fleire timer med vær diskusjon. Det var plassen ein kvar surfar drøymar om. Massive bølgjer med «barrels» og greier. Stilig som eg tidligare har nemnt at eg er hoppa eg uti etter dei andre og padla mot bølgjene. Sjølvsagt sikta eg mot bølgjene som var nærare stranda, dei virka i det minste mindre.

Sjølv om dei var mindre var dei sjølvsagt ikkje små nok. Eg padla i veg og fanga mi første bølgje, eit lite augeblikk følte eg ei blanding av adrenalin, glede og meistring, så var det slutt. Brettet køyrer seg ned i bølgja og eg blir kasta framover samstundes som monster bølgja bretter seg rundt meg. Eg blir dratt i all retningar. Eit lite augeblikk er eg faktisk skikkelig redd, men etter ei stund blir eg heldigvis vaska i land. Bølgjene var ikkje bare litt for store dei var minst tre gangar for store. Etter å ha fått pusten igjen forstod eg at det ikkje var over, ja eg var kommen til land, men turen heim skulle gjøras ved hjelp av båten som låg midt havs. Ti minutt seinare sett eg i gang med padlinga ut mot båten. Bølgje for bølgje blei passert med frykt og flaks. Etter vell ein halv time kom eg til båten. Skipperen lo høgt mens han hjelpte meg om bord. «Rookie», han ropte og peikte, men med eit vennleg smil i auga. Eg må vell innsjå at eg har ein lang veg å gå før eg er ein «Dude»